Παρουσιάζοντας μια ... παρουσίαση

Έχετε να κάνετε μια παρουσίαση, αλλά δυστυχώς δεν ξέρετε πώς.

Νομίζετε ότι δεν θα τα καταφέρετε, και καθώς φέρνετε στο μυαλό σας τον εαυτό σας να μιλά μπροστά σε κοινό, νιώθετε την καρδιά σας να χτυπά κάπως πιο γρήγορα. Δεν είστε μόνοι (κρατείστε το αυτό). Όπως εξομολογείται ανώνυμος/η διαδικτυακά:

«Έμαθα πριν τρεις μέρες οτι πρέπει να κάνω μια παρουσίαση σε ένα κοινό 20 ατόμων (έλεος δηλαδή) και έχω να κοιμηθώ από τότε. Πάντα σιχαινόμουν και απέφευγα όπως ο διάολος το λιβάνι την έκθεση σε ακροατήριο, προτιμώ να μου κάνουν εξαγωγή δοντιού χωρίς νάρκωση παρά αυτό. Να βρώ τρόπο να το αποφύγω για άλλη μια φορά κι ας μου κοστίσει ή να το παλέψω και ας λιποθυμίσω κατά τη διάρκεια; Ξεπερνιέται ποτέ αυτό;»

Λέγεται –χαριτολογώντας- ότι ο φόβος της δημόσιας ομιλίας (‘Γλωσσοφοβία’ το ονόμασαν) είναι πιο ισχυρός και από αυτόν του θανάτου, και ότι κάποιος θα προτιμούσε να βρίσκεται μέσα στο φέρετρο από το να εκφωνήσει τον επικήδειο.

Η απάντηση στο ερώτημα ‘ξεπερνιέται ποτέ αυτό;’ είναι μάλλον ένα ‘ανάλογα’. Γνωστοί δημοσιογράφοι-παρουσιαστές ειδήσεων διακατέχονται από άγχος, ακόμη και μετά από χρόνια εμπειρίας (είπαμε, δεν είστε μόνοι). Δεν έχετε παρά να παρατηρήσετε τη συχνότητα με την οποία ανοιγοκλείνουν τα βλέφαρά τους. Τα συμπεράσματα που μπορούν να βγουν από μία τέτοια μέτηρηση είναι εκπληκτικά, κάτι με το οποίο θα ασχοληθούμε σε ξεχωριστό άρθρο. 

Όπως ο,τιδήποτε άλλο, έτσι και η δημόσια ομιλία βελτιώνεται με την εξάσκηση. Αν γίνει η αρχή, μετά από 100 ή 200 ομιλίες δεν θα είστε ο ίδιος/α που ήσασταν όταν ξεκινήσατε. 

Ποιοι είναι όμως οι (μη λεκτικοί) κανόνες της δημόσιας ομιλίας; 

Έχετε δύο χέρια τα οποία κατά τη διάρκεια της παρουσίασης καλό θα ήταν να μην τα έχετε στατικά, όπως για παράδειγμα στις τσέπες. Αποφύγετε οπωσδήποτε να πλέξετε τα χέρια σας για πολλή ώρα ή να κάνετε αμήχανες κινήσεις: 

Μια άνετη στάση όπως αυτή που εικονίζεται πιο κάτω είναι η πλέον ενδεδειγμένη:

Όταν μιλάτε για ημερομηνίες, για προθεσμίες και για κάποιο όριο που έχετε θέσει κάντε το όπως φαίνεται πιο κάτω:

Όταν χρησιμοποιείτε ρήματα (και φυσικά όταν κάθεστε, θα πρέπει να έχετε τα χέρια σας σε εμφανές σημείο):

Όταν κάνετε συγκρίσεις:

Και τέλος, όταν έχετε να δείξετε κάτι, φέρτε το στο κατάλληλο ύψος:

Υπάρχουν φυσικά αρκετοί κανόνες ακόμη, οι οποίοι δεν μπορούν να παρουσιαστούν εξαντλητικά σ' ένα σύντομο άρθρο όπως το παρόν. Κάτι τέτοιο θα απαιτούσε ένα σημαντικά ευρύ κεφάλαιο σε βιβλίο, ή ένα σύντομο εγχειρίδιο. Είναι όμως γεγονός ότι μόνο η εξάσκηση σε συνδυασμό με τη συνεχή επιδίωξη για βελτίωση θα φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα. 
    

Στάνιαρες;

«Φίλε δεν παλεύεσαι όταν πεινάς, φάε ένα Σνίκερς!»:

Η διαφήμιση καταλήγει στο συμπέρασμα ότι δεν είσαι ο εαυτός σου όταν πεινάς. Είναι όμως έτσι;

Τι συμβαίνει όταν πεινάμε; Επηρεάζεται ο τρόπος που λαμβάνουμε τις αποφάσεις μας;

Αν είστε για παράδειγμα έγκλειστος σε φυλακή και έχετε κάνει αίτηση για άδεια ή για μείωση της ποινής που εκτίετε θα θέλατε αυτός που εξετάζει το αίτημά σας να έχει φάει και να έχει ξεκουραστεί. Σε έρευνα που έγινε εξετάστηκε ο τρόπος λήψης αποφάσεων οκτώ υπεύθυνων για την αξιολόγηση αιτήσεων εγκλείστων στο Ισραήλ. Οι αξιολογούντες διαπιστώθηκε ότι ασχολούνταν με την κάθε αίτηση κατά μέσο όρο 6 λεπτά, και ενέκριναν το 35% αυτών. Επίσης, σταματούσαν για φαγητό τρεις φορές κάθε ημέρα. Παρατηρήθηκε ότι αμέσως μετά το φαγητό, το 65% των αιτήσεων εγκρινόταν, ενώ όσο περνούσε η ώρα το ποσοστό αυτό μειωνόταν για να φτάσει στο μηδέν λίγο πριν έρθει η ώρα για το επόμενο γεύμα.

Και μιας και αναφερόμαστε σε γεύματα, αν σας πρόσφερε κάποιος τα ακόλουθα δύο γεύματα, ποιο θα επιλέγατε;

 

Κάποιοι φοιτητές που συμμετείχαν σε έρευνα δεν είχαν δυστυχώς τη δυνατότητα επιλογής. Πεινασμένοι όπως ήταν, τους οδήγησαν σε ένα δωμάτιο που μύριζε φρεσκοψημένα μπισκότα σοκολάτας. Πάνω στο τραπέζι υπήρχαν δύο μπωλ, ένα με αχνιστά μπισκότα σοκολάτας και ένα με ραπανάκια. Οι μισοί είχαν την τύχη να φάνε μπισκότο, ενώ από τους άλλους μισούς ζητήθηκε να αντισταθούν στον πειρασμό και να φάνε μόνο ραπανάκια. Όταν οι ερευνητές τους ζήτησαν κατόπιν να λύσουν μία σπαζοκεφαλιά αυτοί που έφαγαν μπισκότα προσπάθησαν 19 λεπτά κάνοντας 34 προσπάθειες, ενώ αυτοί που έφαγαν τα ραπανάκια επέδειξαν λιγότερη υπομονή και ασχολήθηκαν μόνο 8 λεπτά κάνοντας 19 προσπάθειες.

Η αυτοσυγκέντρωση και ο αυτοέλεγχος λοιπόν είναι ικανότητες που δεν είναι ανεξάντλητες και οι ερευνητές που δημιούργησαν τον όρο «εξάντληση του εγώ» δεν το έκαναν τυχαία.   

Προσοχή όμως. Αν διαβάζετε αυτό το άρθρο μετά από μία κουραστική μέρα, ή μια διανοητικά απαιτητική ενασχόληση, τότε είναι πιο πιθανό να υποκύψετε στα θέλγητρα ενός αμαρτωλού γλυκού, παρά να φάτε ένα ενάρετο φρούτο ή λαχανικό.