Κάποτε, ο Μπέρτραντ Ράσσελ είχε πει: «Ένα
οδυνηρό ζήτημα των καιρών μας είναι ότι αυτοί που αισθάνονται βεβαιότητα είναι
οι ανόητοι, ενώ αυτοί που διαθέτουν φαντασία και κατανόηση είναι γεμάτοι
αμφιβολία και αναποφασιστικότητα».
Τα ανίκανα
άτομα έχουν την τάση να υπερεκτιμούν το επίπεδο ικανοτήτων τους, αποτυχγάνουν
να αναγνωρίσουν πραγματικές ικανότητες στους άλλους, αποτυχγάνουν να
αναγνωρίσουν τo μέγεθος της ακαταλληλότητάς τους και τέλος, αναγνωρίζουν και
παραδέχονται την έλλειψη ικανοτήτων μόνο αν περάσουν από μία περίοδο σχετικής
εκπαίδευσης.
«Η λανθασμένη αξιολόγηση εκ μέρους των ανίκανων προέρχεται από λάθος
εκτίμηση σχετικά με τον εαυτό, ενώ η λανθασμένη αξιολόγηση εκ μέρους των εξαιρετικά
ικανών προέρχεται από την λάθος εκτίμηση των άλλων», σύμφωνα με τους
Ντάνινγκ και Κρούγκερ, κατά τους οποίους ονομάστηκε αυτό το φαινόμενο γνωστικής
στρέβλωσης (ένα από τα πολλά που διατρέχουν την καθημερινότητά μας). Το ικανό άτομο από την πλευρά του εκτιμά
λανθασμένα ότι οι υπόλοιποι είναι εξίσου ικανοί.
Βλ. και το άρθρο http://opinionator.blogs.nytimes.com/2010/06/20/the-anosognosics-dilemma-1/ για μια περαιτέρω ανάλυση του φαινομένου, καθώς και για τον επίδοξο ληστή τράπεζας που με το άλειμμα χυμού λεμονιού στο πρόσωπό του νόμιζε ότι μπορεί να ξεφύγει...
